Ogólny schemat bazy danych

Niezależnie od używanego języka oraz standardu SQL struktura bazy zawsze jest taka sama. Ogólną strukturę pokazuje poniższy rysunek:

Podstawowe pojęcia baz danych:

Baza danych

(ang. Database) zbiór danych w postaci tabel oraz narzędzi stosowanych do ich gromadzenia, przekształcania i wyszukiwania;
 

Tabela

(ang. Table) zbiór rekordów opisujących obiekty w sposób ujednolicony tj. każdy rekord posiada te same pola. W starszych baz danych każda tabela nazywana była bazą i była przechowywana w oddzielnym pliku.
 

Rekord

(ang. Record) zwany także krotką lub wierszem: pozioma struktura danych opisująca jeden obiekt.
Rekord składa się z pól opisujących dokładnie cechy obiektu np. pojedynczego pracownika, towar, itp.
 

Pole

(ang. Field) zwane także atrybutem lub kolumną: struktura danych opisująca pojedynczą informację w rekordzie np. nazwisko pracownika, towaru, itp.
 

Typ pola

(ang. Data type) rodzaj danych przechowywanych w polu;
 

Klucz podstawowy

(ang. Primary key field) zwany też kluczem głównym to jedno lub więcej pól, których wartość jednoznacznie identyfikuje każdy rekord w tabeli. Taka cecha klucza nazywana jest unikalnością. Klucz podstawowy służy do powiązania rekordów w jednej tabeli z rekordami z innej tabeli. Klucz podstawowy jest nazywany kluczem obcym, jeśli odwołuje się do innej tabeli.
 

Klucz podstawowy jednopolowy

Jeśli istnieje pole zawierające dane unikatowe, np. liczba porządkowa czy numer identyfikacyjny, można je zadeklarować jako klucz podstawowy. Jeśli jednak w polu tym powtarzają się wartości, klucz podstawowy nie zostanie ustawiony. Należy w takim przypadku usunąć rekordy o powtarzających się wartościach bądź zdefiniować klucz wielopolowy.

Klucz podstawowy wielopolowy (klucz złożony)
 

W sytuacji, gdy żadne z pól nie gwarantuje unikatowości wartości w nim zawartych, należy rozważyć możliwość utworzenia klucza podstawowego złożonego z kilku pól.
 

Relacja

(ang. Relation) to sposób łączenia powiązanych danych z różnych tabel w logiczną całość.
Relacja może być jednego z trzech typów:
 

Relacja jeden-do-jednego

W relacji jeden-do-jednego każdy rekord w tabeli A może mieć tylko jeden odpowiadający mu rekord z tabeli B, i na odwrót: każdy rekord w tabeli B może mieć tylko jeden odpowiadający mu rekord z tabeli A.
Ten typ relacji spotyka się rzadko, ponieważ większość informacji powiązanych w ten sposób byłoby zawartych w jednej tabeli. Relacji jeden-do-jednego można używać do podziału tabeli z wieloma polami, do odizolowania części tabeli ze względów bezpieczeństwa, albo do przechowania informacji odnoszącej się tylko do podzbioru tabeli głównej.
 

Relacja jeden-do-wielu

Relacja jeden-do-wielu jest najbardziej powszechnym typem relacji. W relacji jeden-do-wielu rekord w tabeli A może mieć wiele odpowiadający mu rekordów z tabeli B, ale rekord w tabeli B ma tylko jeden odpowiadający mu rekord w tabeli A.
 

Relacja wiele-do-wielu

W relacji wiele-do-wielu, rekord w tabeli A może mieć wiele odpowiadający mu rekordów z tabeli B i odwrotnie: rekord w tabeli B może mieć wiele odpowiadający mu rekordów z tabeli A.
Jest to możliwe tylko przez zdefiniowanie trzeciej tabeli (nazywanej tabelą łącza), której klucz podstawowy składa się z dwóch pól: z kluczy obcych z tabel A i B.
Relacja wiele-do-wielu jest w istocie podwójną relacją jeden-do-wielu z trzecią tabelą.
Np.: tabele "Zamówienia" i "Produkty" mogą być powiązane relacją wiele-do-wielu zdefiniowaną przez utworzenie dwóch relacji jeden-do-wielu z tabelą "Opisy zamówień".